De rechter fronste.
« Je hebt een valse overval verzonnen, » concludeert Alejandro onverzettelijk. « Je beschuldigde een eerlijke vrouw ervan een affaire te verdoezen en compensatie te ontvangen. »
De kamer stond stil.
De rechter wendde zich tot Victor Harrington.
« Heeft u nog iets toe te voegen, meneer? »
Victor bleef stil.
De hamer viel.
« Alle aanklachten tegen mevrouw Lena Morales worden ingetrokken. Er is een apart onderzoek gestart wegens verzekeringsfraude en belemmering van de rechtsgang. Agenten, wilt u meneer Harrington begeleiden? »
Twee agenten gingen naar voren.
Lena liet een trillende adem ontsnappen terwijl haar zoon haar hielp rechtop te zitten.
« Alejandro… Heb je dit allemaal voor mij gedaan? »
Hij glimlachte zachtjes.
« Je hebt me je hele leven alles gegeven. Ik geef je alleen terug wat je me hebt geleerd. »
Tranen rolden over Lena’s wangen.
Bij de uitgang van het hof kwamen vreemden haar feliciteren, om haar te bedanken. Twintig jaar lang was ze onzichtbaar geweest. Die dag werd ze eindelijk gezien.
Buiten riepen de verslaggevers vragen, maar Alejandro beschermde haar door haar dicht tegen zich aan te houden.
« Waar gaan we heen? » vroeg ze.
« Thuis. En dan waar je maar wilt. Je bent nu vrij. »
Ze glimlachte door haar tranen heen.
« Ik ben trots op je, hijo. »
« Nee, mamá. Ik ben degene die trots op je is. »
Terwijl we de trappen van het hof afdaalden, badend in zonlicht, werd een waarheid duidelijk:
Macht wint niet altijd.
Geld wint niet altijd.
Soms komt gerechtigheid in de vorm van een zoon die weigert toe te staan dat de wereld zijn moeder breekt.
