Op de dag van de laatste zitting droeg ik een eenvoudig grijs pak. Ik voelde me er klaar voor. De rechter las het hele dossier voordat hij zijn beslissing nam.
Juridische en permanente voogdij toegekend.
Bezoeken van de vader werden streng begeleid.
Elk contact met Christine is verboden.
Toen de hamer viel, begreep ik dat het gevecht voorbij was.
Lucy was van mij. Officieel. Zeker weten.
Het leven is hervat, anders, maar eerlijker. Het genezen kostte tijd. Er waren nachtmerries, vragen, stiltes. Dan lachen, vriendschappen, projecten.
Lucy is volwassen geworden. Ze heeft haar zelfvertrouwen teruggewonnen. Ze leerde fietsen, haar hand opsteken in de klas, geloven dat morgen zou komen.
Op een dag vroeg ze me: « Waarom heb je me gered, oma? »
Ik pakte zijn handen. « Omdat je het verdiende om geliefd te worden. En omdat ik het anders niet kon. »
Ze omhelsde me stevig, alsof ze eindelijk begreep dat ze geen last was.
Een jaar later, terwijl ik haar in de tuin zag rennen, wist ik wat echte overwinning was.
Geen oordeel. Geen rechtszaal.
Maar een gebroken kind dat weer lachte, vrij, onder een open hemel.
Ze dachten dat ze me een probleem in de steek lieten.
Ze gaven me een reden om op te staan en het juiste te doen.
En ik heb er nooit spijt van gehad.
