Op een middag, terwijl Javier nog aan het werk was, was ik de keukenvloer aan het dweilen. Ik voelde me duizelig en zwak, en mijn bewegingen waren langzamer dan normaal. Toen ik een stap achteruit deed, gleed ik licht uit op de natte tegels en verloor mijn evenwicht. Ik viel hard op mijn zij.
De pijn in mijn buik was direct en beangstigend. Ik probeerde op te staan, maar mijn lichaam werkte niet mee. Toen voelde ik een warm gevoel en realiseerde ik me dat er iets mis was—mijn vliezen waren gebroken.
Op dat moment ging de voordeur open. Javier was net thuisgekomen. Hij verstijfde toen hij mij op de grond zag liggen, bleek en trillend, terwijl zijn moeder in de buurt stond, niet wetend wat te doen.
Javier rende meteen naar me toe, paniek op zijn gezicht geschreven. Ik kon nauwelijks spreken, maar hij begreep dat dit niet normaal was. Hij belde de hulpdiensten en bleef naast me, hield mijn hand vast en probeerde me rustig te houden. Carmen bleef stil, duidelijk van slag door wat er gebeurde.
In het ziekenhuis bevestigden artsen dat ik vroegtijdig beval. Ze legden uit dat fysieke uitputting gecombineerd met langdurige emotionele stress een ernstige tol kan eisen tijdens de zwangerschap. Ik werd opgenomen voor de huisartsenpost.
