Bijna drie weken lang stond het Whitaker-landgoed in de heuvels boven San Diego stilletjes op de zwarte lijst. Binnenlandse instanties zeiden niet dat het huis gevaarlijk was, niet officieel, maar elke vrouw die het binnenkwam vertrok veranderd. Sommigen huilden. Sommigen riepen. Eén sloot zichzelf op in de wasruimte totdat de beveiliging haar naar buiten begeleidde. De laatste verzorger rende bij zonsopgang op blote voeten door de oprit, groene verf droop van haar haar, schreeuwend dat de kinderen bezeten waren en de muren luisterden als je sliep.

Vanuit de glazen deuren van zijn thuiskantoor keek Jonathan Whitaker, zevenendertig, toe hoe de poort achter haar taxi dichtviel. Hij was de oprichter van een cyberbeveiligingsbedrijf dat nu op de beurs werd verhandeld, een man die wekelijks werd geïnterviewd door zakelijke tijdschriften, maar dat deed er allemaal niet toe toen hij zich omdraaide naar het huis en het geluid hoorde van iets dat boven brak.

Aan de muur hing een familiefoto die vier jaar eerder was genomen. Zijn vrouw Maribel, stralend en lachend, knielde in het zand terwijl hun zes dochters zich aan haar jurk vastklampten, verbrand door de zon en gelukkig. Jonathan raakte het frame met zijn vingertoppen aan.