De miljonair was vroeg thuisgekomen—en was bijna ingestort bij wat hij zag.

Maandenlang had Michael Reynolds in een soort hulpeloosheid geleefd die hij nooit eerder had gekend. Een man die een van San Diego’s grootste bouwimperium controleerde, had hij ontdekt dat al zijn macht, al zijn rijkdom, niets betekende als het ging om het genezen van het gebroken hart van een driejarig kind.

Die middag trok iets hem weg van een belangrijke investeerdersvergadering. Het was geen logica of schema—het was instinct. Een zachte stem die hem naar huis spoorde. Hij volgde het.

Toen hij de keukendeur van zijn landhuis openduwde, verstijfde Michael. Zijn hand schoot uit om het deurkozijn vast te grijpen en zichzelf te stabiliseren.

Daar was Ava. Zijn stille, door verdriet begraven dochter. Zittend op de schouders van de dienstbode giechelend terwijl ze samen de afwas deden. Niet alleen glimlachen—lachen. Een heldere, muzikale lach die hij niet meer had gehoord sinds de nacht dat alles uit elkaar viel.

« Schrob hier, prinses, » mompelde Paige, terwijl ze de kleine handjes van het kind leidde. « Je doet het geweldig. »

« Tante Paige, mag ik bubbels maken met de zeep? » vroeg Ava. Toen ze Michael opmerkte, kantelde ze haar hoofd. « Wat is er? »

Haar stem—sterk, helder, levend—trof hem als een klap. Hij had geloofd dat hij het misschien nooit meer zou horen.

Zijn benen werden zwakker. Sinds de dood van zijn vrouw bij het auto-ongeluk had Ava geen woord meer gesproken. Artsen hadden hem gezegd geduldig te zijn, dat trauma een kind het zwijgen kon opleggen. Maar hier was ze, vrijuit sprekend… alsof de afgelopen maanden niets meer waren dan een nare droom.

Paige draaide zich om, geschrokken, en liet bijna een bord vallen.

« Meneer Reynolds—het spijt me, ik wist niet dat u thuis was. »

« Papa! » Ava piepte, maar trok zich meteen terug, schuldgevoel flikkerde over haar gezicht.

Michael liep achteruit de keuken en liep naar zijn kantoor, waarbij hij de deur achter zich dichtdeed. Zijn handen trilden terwijl hij een glas whisky inschonk, maar de brandende pijn deed niets om de storm binnen te kalmeren.