Lily lachte in de zon. Ik was niet langer bang. Ik heb geleerd dat de zoetste dingen, zoals een chocolate chip cookie, de dodelijkste gifstoffen kunnen bevatten, gestuurd naar de persoon die je het meest vertrouwt.

Hoofdstuk 1: De Valse Zon Lelie
lachte en speelde in de felle junizon. Mijn zesjarige dochter, met haar gouden haar en kuiltjes in haar wangen, rende en sprong op het weelderig groene gazon in de tuin van het Miller-landhuis. Haar lach was helder en helder als kristal, weerklonk door het rustige Westport, Connecticut.

Ik zat in een eikenhouten stoel met een glas koele perzikthee in mijn hand, terwijl ik naar mijn dochter keek. De angst die mijn hart de afgelopen twee jaar had gegrepen—sinds mijn man, Mark, overleed bij een mysterieus auto-ongeluk—leek verdwenen. Ik was niet meer bang. Ik heb geleerd vooruit te gaan. Of dat is tenminste wat ik mezelf beloofde.

« Alsjeblieft, Eleanor. Vers gebakken koekjes met chocoladestukjes. Een speciaal recept. »

Sarah stapte uit de veranda, op een smetteloos wit keramisch bord met verleidelijke goudbruine koekjes. Het aroma van boter vermengde zich met de subtiele bitterheid van chocolade. Sarah was mijn beste vriendin van de universiteit. Zij was degene die mijn hand vasthield in de donkerste dagen na Marks begrafenis, zij was degene die voor Lily zorgde toen ik zo depressief was dat ik niet eens uit bed kon komen.

« Dank je, Sarah. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten, » zei ik, terwijl ik een warm koekje pakte.

Sarah glimlachte, haar heldere blauwe ogen fonkelden in de zon. « We zijn familie, Eleanor. Ik wil altijd het beste voor jou en Lily. »

Ik bracht het koekje naar mijn mond. Het was perfect. Knapperig aan de randen, zacht van binnen, en stukjes chocolade gesmolten op de tong. Maar er was iets vreemds aan, een heel subtiele bitterheid, delicaat als amandelen.

Hoofdstuk 2: Fragmenten van het verleden Terwijl
Lily nog steeds verdiept was in haar spel om Sarah’s golden retriever te achtervolgen, dwaalden mijn gedachten af naar oude herinneringen. Mark was een getalenteerd chemisch ingenieur. Hij maakte zich grote zorgen over veiligheid en waarschuwde me altijd voor kleurloze en geurloze gifstoffen.

« Weet je, El, » zei Mark ooit terwijl we in zijn voormalige lab zaten, « de gevaarlijkste dingen zitten vaak verborgen onder de zoetste schillen. Zo bedriegt de natuur ons. »

Na zijn dood verklaarde de politie dat het een verkeersongeluk was. Maar ik had altijd het gevoel dat er iets mis was. Mark had nog nooit onder invloed van alcohol gereden, en de remmen in de Tesla waren praktisch nieuw.

« Denk je weer aan hem? » Sarah ging naast me zitten en legde haar hand op mijn schouder. De druk van haar hand was… te sterk.