Maandenlang had mijn schoonmoeder maar één idee: het appartement in bezit nemen dat mijn schoonzus van haar ouders had geërfd.
De gedachte aan een « vreemde » die in wat zij als haar familie beschouwde, woonde, maakte haar woedend.

Op een avond stond haar ex-man bij de deur van mijn schoonzus, leunde nonchalant tegen het deurkozijn en probeerde haar te intimideren.

« Luister goed, » zei hij met een lage, dreigende stem. « Teken deze papieren uit vrije wil, en ik zal je zelfs helpen de huur te betalen. Je weet heel goed dat deze plek van je schoonmoeder en mij zou moeten zijn. »

Ze bleef standvastig, ondanks de angst die aan haar knaagde.

« Nee. Ik teken niets. »

Zijn gezicht vertrok van woede.

« Heel goed. We zullen dit in de rechtbank oplossen. »

Haar schoonmoeder stapte toen naar voren, met een slangenachtige glimlach.

« De rechtbank zal licht werpen op deze zaak. Je hebt geen idee welke documenten we hebben voorbereid. »

In de maanden daarna bouwden ze hun plan op leugens: valse bonneans, vervalste schuldbewijzen en zelfs pogingen om zijn handtekening te vervalsen. Ze waren ervan overtuigd dat hun plan onfeilbaar was. Toen de documenten aan de rechter werden voorgelegd, dachten ze dat het appartement zonder mogelijkheid tot bezwaar aan hen zou worden toegewezen.

Eindelijk was de dag van de zitting aangebroken.
De schoonmoeder verscheen gekleed in haar meest elegante outfit en wreef nerveus over het handvat van haar tas. Haar ex-man zat naast haar, zelfvoldaan en arrogant.

« Ha! » fluisterde ze tegen hem. « Geef ons een uur. Het huis wordt van ons. De rechter staat al aan onze kant. »

Ze wisselden glimlachen uit, al genietend van hun overwinning.

Maar toen de rechter binnenkwam en kort naar de tafel van de eisers keek, toonde hij weinig reactie. Toen zijn blik viel op de beklaagde – de jonge vrouw die stil zat met haar handen in elkaar – veranderde alles.

Hij verstijfde.

Toen deed hij langzaam zijn bril af en mompelde:

« Oh mijn God… Jij bent het. »

Er viel stilte in de rechtszaal.
De schoonmoeder knipperde met haar ogen, verward.

« Pardon… Kennen jullie elkaar? »

Maar de aandacht van de rechter verliet de jonge vrouw nooit; Zijn uitdrukking was verbijsterd, bijna ongelovig.