Toen Claire Bennett in Richmond uit het vliegtuig stapte, was de herfstlucht bitter kouder dan alles wat ze ooit in het buitenland had gevoeld. Ze had zandstormen, mortiervuur en nachten doorgebracht op het ijzige asfalt naast medevac-helikopters—maar niets daarvan had haar voorbereid op de storm die haar thuis te wachten stond.

Zijn familie had zijn keuze nooit begrepen. « Bureaucraat, » zei zijn oom. « Soldaat spelen, » fluisterde haar moeder, telkens als Claire haar uniform droeg naar familiebijeenkomsten. Voor hen was zijn zes jaar militaire dienst—het coördineren van logistiek in het veld, het managen van reddingsmissies, het trainen van militaire artsen—niets meer dan administratief werk vermomd als camouflage.

Maar ze was niet thuisgekomen om te discussiëren. Ze was daar omdat haar grootvader, Henry Bennett—de man die haar had geleerd hoe ze moest vissen, hoe ze moest rijden—aan het sterven was.

Ze ging rechtstreeks van het vliegveld naar het ziekenhuis, nog steeds in uniform. Toen ze bij de deuren van de IC aankwam, blokkeerde haar neef Mark haar weg.

« Alleen familie, » zegt hij droog.

Claire stopte abrupt. « Ik hoor bij de familie. »

Mark trok een pruillip. « Je bent weg. Je hebt elke kerst gemist, elke verjaardag. Je komt nu binnen, in je pak, denkend dat je iets te zeggen hebt? »

Zijn moeder verscheen naast hem, met haar armen over elkaar. « We hebben geen drama nodig, Claire. Je hebt je keuzes gemaakt. Laat ons dat maar afhandelen. »

Claire’s hart bonsde. Jarenlang had ze hun minachting, hun gemompel over haar « mislukte carrière » ingeslikt. Maar dat—dat ging te ver.

« Denk je dat ik hier ben voor het geld? » vroeg ze kalm. « Denk je dat ik het land ben doorgestoken voor een testament? »

Mark snoof. « Kom je daar niet voor? »

Iets in haar gaf toe. Ze haalde haar telefoon uit haar zak en stapte opzij. Haar stem, laag en zelfverzekerd, was dezelfde als waarmee ze bevelen gaf in het veld.

« Dit is kapitein Bennett, » zei ze in de hoorn. « Activeer de noodclausule. Bevestig de transportautorisatie en ga verder. »

Mark fronste. « Wat doe jij hier? »

Claire beëindigde het gesprek en keek hem recht in de ogen. « Ik zorg ervoor dat opa de zorg krijgt die hij wil. »

Minder dan tien minuten later weerklonk het geluid van helikopterbladen op de parkeerplaats. De verpleegkundigen renden naar de ramen toen een team medevac door de deuren kwam—brandschoone, efficiënte uniformen, met orders ondertekend door de ziekenhuisdirecteur zelf.

Marks gezicht werd bleek.

Claire richtte haar uniform. « Je bent het vergeten, Mark, » zei ze kalm. « Ik doe niet alleen met papier. Ik verplaats van wereld. »

En terwijl het team zijn grootvader voor zich droeg, begon de zelfrechtvaardiging van zijn familie te wankelen.