De kroonluchters boven hen fonkelden zachtjes en wierpen een gouden gloed op de gepolijste marmeren vloer. Gelach en het rinkelen van glazen vulden de lucht, maar voor mij viel alles stil zodra de stem van mijn zus werd verheven.

« Ik ben de meesteres van dit huis, » zei Evelyn, terwijl ze in het midden van mijn woonkamer stond alsof ze een toost uitbracht. Zijn glimlach was helder, geforceerd, bijna wreed in zijn precisie.

Ik bleef verstijfd aan het uiteinde van de lange eikenhouten tafel staan. Mijn man, Daniel, had net zijn glas rode wijn naar zijn lippen gebracht, onaangedaan—of misschien te laf om in te grijpen. Mijn beste vriendin, Claire, legde haar hand onder de tafel op de mijne, haar vingers balden zich alsof ze me aan de realiteit wilde vasthouden.

De lucht was zwaar van gemompel. Sommige gasten wisselden verraste blikken uit, anderen deden alsof ze beleefd glimlachten, onzeker of Evelyns woorden een grap of een openbaring waren. Ik wist beter.

Maandenlang was Daniel afstandelijk geworden—late avonden op kantoor, stille telefoontjes, koude schouders. Ik had het verraad gevoeld zonder het ooit te durven benoemen, zonder ooit toe te geven dat mijn onvermogen om zwanger te worden het had kunnen vervreemden. Evelyn, mijn zus, was alles wat ik niet was: onweerstaanbaar charmant, vruchtbaar in elk opzicht, en niet bang om te nemen wat ze begeerde.

Ik telde stilletjes in mijn hoofd, gewoon om mijn ademhaling te kalmeren. Drie. Twee. Een.

Toen ik opkeek, ontmoette Evelyns blik de mijne. Ze daagde me uit om te breken, om voor iedereen in te storten. In plaats daarvan glimlach ik. Een kleine, beheerste glimlach. Het was het enige wapen dat ik op dat moment nog had.

« Gefeliciteerd, Evelyn, » zei ik kalm, terwijl ik mijn glas hief. « Het lijkt erop dat je meer hebt genomen dan alleen het licht van vanavond. »

De gasten bewogen ongemakkelijk, sommigen deden alsof ze lachten, anderen staarden naar hun borden. Daniel hoestte in zijn wijn, zijn gezicht bleek. Claire’s greep op mijn hand werd nog sterker.

Vanbinnen was mijn hart in stukken, maar mijn geest was al begonnen draden te weven tussen gebeurtenissen. Ze dachten dat ik weerloos was, dat ze me discreet konden laten verdwijnen. Maar ze hadden het mis.

Ik krijg alles terug—mijn waardigheid, mijn leven en het rijk dat ik met Daniel heb opgebouwd. Evelyn had mijn man meegenomen, maar ze had geen idee van de storm die haar te wachten stond.

En terwijl ik van mijn wijn nipte, deed ik de stille belofte: Dit is nog maar het begin.