Drie weken geleden maakte ik mee wat je een « familiefarce » zou kunnen noemen, waarvan ik niet het doelwit was, maar het slachtoffer. Wat een familiereünie had moeten zijn, veranderde al snel in een nachtmerrie, waardoor ik bijna €300 moest betalen voor een diner dat ik niet eens had opgegeten.

Mijn naam is Sarah, ik ben 34 jaar oud, ik ben gescheiden en moeder van twee geweldige kinderen: Emma, 8, en Jake, 10. Na mijn scheiding van Marcus twee jaar geleden was het financieel moeilijk, maar ik hield vol. Lange uren werken als verpleegkundige in het ziekenhuis, elke cent telt. Mijn familie weet dit maar al te goed, en ze zagen me moeite hebben om rond te komen, uitnodigingen afwijzen alleen omdat ik het me niet kon veroorloven om te gaan.

Toen mijn zus Jessica me drie weken geleden belde, vol enthousiasme, om een groot familiediner te organiseren in een chique Italiaans restaurant, Romano’s, aarzelde ik. Het is geen goedkope plek. De voorgerechten kosten meer dan ik normaal aan al mijn eten per dag uitgeef.

« Kom op, Sarah, het is een familiediner! » smeekte ze me aan de telefoon. « Het is te lang geleden dat we elkaar weer hebben ontmoet. Mama wil absoluut dat iedereen er is, je weet hoe ze is als iemand vermist is. »

Ik legde mijn financiële situatie opnieuw uit: « Jess, je weet dat ik Romano’s nu niet kan betalen. Tussen de huur, Emma’s danslessen en Jake’s voetbalkosten… »

Ze onderbrak me. « Maak je daar geen zorgen over, wij regelen het. Het is een familiediner, kom gewoon met de kinderen mee. Mama betaalt voor iedereen. »

Dit had mijn eerste waarschuwing moeten zijn. Mijn moeder, Patricia, is niet iemand die gul is met dure maaltijden. Ze gebruikt kortingsbonnen voor boodschappen en zweert bij generieke merken.

Maar, ondanks mijn instincten, stemde ik toe. Ik had echt behoefte aan wat normaliteit, een verbinding met mijn familie na maanden van isolatie. Om ervoor te zorgen dat mijn kinderen zich niet buitengesloten voelden, gebruikte ik zelfs het weinige krediet dat ik nog had om nieuwe kleren voor Emma en Jake te kopen. Niets duurs, maar schone en representatieve kleren. Ik wilde dat ze eruitzagen als een goed verzorgd gezin, ook al zei mijn bankrekening iets anders.

Op de dag van het avondeten nam ik de tijd om me klaar te maken. Ik deed mijn haar, deed make-up op, het nodige. Emma droeg een mooie roze jurk met bijpassende schoenen, en Jake zag er elegant uit in zijn overhemd en chino’s. We zagen eruit als een normaal gezin, hoewel mijn bankrekening dat niet liet zien.

Romanos ligt midden in het stadscentrum, en het vinden van een parkeerplek was een echte beproeving. Ik liep drie keer om het blok voordat ik een plek vond op twee blokken van het restaurant. Van het lopen begonnen mijn voeten al pijn te doen, ondanks de comfortabele schoenen die ik had gekozen.

Het restaurant was precies wat ik me had voorgesteld: donker hout, schemerige verlichting, onberispelijke obers in witte overhemden. Ik voelde me meteen buitengesloten, maar ik nam het op mezelf en liep naar binnen met mijn kinderen.

De gastvrouw, een onberispelijke jonge vrouw, begroette ons met een professionele glimlach.

« Goedenavond. Welkom bij Romano’s. Heb je een reservering? »

« Ja, onder de naam Patricia Coleman. »

Ze keek op haar tablet en knikte. « Deze kant op, alstublieft. »

Ze leidde ons naar een grote tafel achterin het restaurant, gereserveerd voor grote groepen. Het was ingericht voor minstens vijftien mensen met witte tafelkleden, meerdere glazen op elke plek en servetten gevouwen in de vorm van kleine zwanen.

Maar toen begon het vreemd te worden. Toen we de tafel naderden, zag ik mijn familie, die er al was, opstaan, hun jassen en tassen pakken en zich opruigen alsof ze weg wilden gaan.

En bovenal keken ze me allemaal aan met vreemde blikken. Geen glimlachen, maar spottende glimlachen. Grijnst.

Mijn broer Michael zag me en zwaaide naar David, die begon te glimlachen alsof ze een geheime grap deelden.

Mijn moeder zag mij als eerste en kwam haastig naar me toe, haar glimlach ingehouden.

« Sarah, je bent hier. Het is echt geweldig. »

« Mam, wat is er aan de hand? » vroeg ik, steeds verwarder. « Waarom vertrekt iedereen? We zijn net aangekomen! »

Mijn moeder legde stevig haar hand op mijn arm en leidde me naar de tafel. « Oh, lieverd, ga zitten. Alles is goed. Ze zijn snel terug. »

Maar ze hebben elkaar nooit meer « gezien ». In plaats daarvan lieten ze een ober me de rekening van €287,50 overhandigen, en toen begreep ik wat er echt was gebeurd. Het was een val. Ze hadden me laten geloven dat het een familiediner was, terwijl het een wrede grap was.