Ik vond twee vliegtickets in de jas van mijn man. Mijn dertienjarige zoon, Ethan, keek naar hen en zei op een vreemd rustige toon: « Mam, deze rekeningen zijn voor papa en tante Vanessa. » Ik verstijfde. Toen ik hem vroeg hoe hij het wist, gaf hij me die hartverscheurende glimlach. « Ik heb een verrassing voor je, mam. » En toen hij zijn computer opende, gaven mijn knieën het bijna op.

Wat ik dacht dat een simpele reis was

In het begin zag ik er niets verontrustends aan. Daniel reist vaak voor werk, conferenties, vergaderingen, last-minute reizen. Toen ik de tickets ontdekte, dacht ik gewoon aan een nieuwe zakenreis.

Maar Ethan kwam de kamer binnen voordat ik ze kon opruimen. Hij keek snel naar de data, de namen, en floepte toen emotieloos uit:

« Mam, deze kaartjes zijn voor papa en tante Vanessa. »

Mijn bloed stolde.

Vanessa. Mijn zus. Mijn enige zus.

Ik draaide me naar hem toe, wachtend op een lach, een ongemakkelijke grap. Niets. Alleen die discrete glimlach, te beheerst voor een kind van zijn leeftijd.

« Hoe weet je dat? » vroeg ik met een stem die niet als ik klonk.

« Ik heb een verrassing voor je, mam. »

Hij bracht me naar zijn kamer. Zijn laptop stond al open. Zijn gebaren waren precies, bijna methodisch, alsof hij deze scène in stilte had herhaald.

Toen verschenen de beelden.

WhatsApp-berichten. Late uitwisselingen. Privégrappen. Tedere woorden. Screenshots van hotelreserveringen aan het strand. De data kwamen perfect overeen met de tickets.

Mijn handen begonnen te trillen.

« Ik wilde niets zeggen voordat ik zeker was, » fluisterde Ethan. « Papa gebruikte vorige maand mijn iPad. Hij was vergeten de verbinding los te maken. Ik zag dingen… »

Mijn keel brandde. Ik moest tegen het bureau leunen om rechtop te blijven.

Maar het was nog niet voorbij.

« Er is nog iets, » zegt hij met een lage stem.