Twintig jaar lang was ons huis gevuld met de prachtige geluiden van een groeiend gezin: het gelach van kinderen, het sissen van eten bij het zondagse ontbijt en de stille fluisteringen tussen mijn man, Mark, en mij bij het slapengaan.

Maar drie jaar geleden werd de stilte in ons huis… zwaar.

Mark begon zich terug te trekken. In het begin dacht ik dat hij gewoon moe was na het werk. Toen dacht ik dat hij zijn interesse in onze gesprekken verloor. Ik vertelde hem het verhaal van mijn dag, en hij knikte alleen, zijn ogen vochtig en het leek alsof hij ergens ver weg was.

Ik voelde mijn hart breken. Ik dacht dat ik de man van wie ik hield aan het verliezen was. Ik dacht dat de « vonk » gewoon was gedoofd en de eenzaamheid ondraaglijk was.

Nachtbiecht

Op een nacht stortte ik in. Ik vroeg hem: « Mark, waarom ben je niet meer bij mij? Waarom ben je gestopt met luisteren? »

Hij keek me aan met tranen die over me heen stroomden – iets wat ik al tien jaar niet had gezien. Hij fluisterde: « Ik wil luisteren, schat. Ik wil je stem horen. Maar alles wat ik hoor is geschreeuw. »

Hij sprak niet over geesten. Hij sprak over tinnitus.

Geluid dat niemand anders kan horen

Maandenlang had Mark geleefd met een piepend gezoem in zijn oren dat nooit ophield. Niet tijdens het slapen, niet als hij onze kleinkinderen omhelsde, en zeker niet als ik met hem sprak.

Hij beschreef het als een « schelle fluit » die in zijn brein leefde. Hij stal de slaap, het geduld en het vermogen om de vader en echtgenoot te zijn die we nodig hadden. Hij voelde zich alsof hij gevangen zat in een glazen doos, terwijl hij ons live zag terwijl hijzelf werd gemarteld met een geluid dat alleen hij kon horen.

Het was niet zomaar een « telefoon ». Het was een dief. Hij stal onze herinneringen en onze band.