New York fonkelde met duizend lichtjes voor de feestdagen, maar in het penthouse van Charles Stone was de stilte ijziger dan de winter buiten. Charles, een 38-jarige miljardair gekleed in een op maat gemaakte jas, stond voor een enorme en elegante kerstboom. Elke versiering was zorgvuldig geplaatst door ambachtslieden, elk lint perfect vastgebonden, en toch leek de kamer verlaten. Charles had het geld, de macht en de invloed, maar niemand om zijn kerst mee te delen. Hij hief een glas rode wijn, maar raakte het niet aan. Het smaakte naar alle kerstfeesten die hij ooit had gekend: duur en leeg.

Op dat moment kwam Lena Brooks, zijn huishoudster, discreet binnen. Ze was haar dienst aan het afronden. Haar vierjarige dochter, Mia, volgde haar, met een rode kerstmanmuts die veel te groot was voor haar hoofd. Ze waren klaar om voor de nacht te vertrekken.

Maar Mia stopte en staarde naar Charles. Haar stem was zwak maar oprecht: « Mam… waarom viert hij Kerstmis alleen? »

Lena verstijfde, beschaamd. « Mia, lieverd… »

Maar Charles leek niet van streek. Hij zag er… verbijsterd.

Lena haalde adem en zei toen zacht: « Meneer Stone… we eten met kerst bij mij thuis. Het is niets luxueus, gewoon familie, muziek en een warme sfeer. Als je wilt, ben je welkom. »

Charles knipperde met zijn ogen. Niemand had hem zonder reden uitgenodigd. Geen netwerken, geen reclame, geen afspraken. Gewoon… Een uitnodiging.

Hij gaf een beleefde glimlach. « Dank je. Maar het komt goed. »

Mia trok zijn mouw open. « Het is kerst. Niemand zou alleen moeten zijn met Kerstmis. »

Lena knikte verontschuldigend en draaide zich om om te vertrekken. « Het diner is om negen uur. Maplestraat. Yellow House. Die met de kerstkrans scheef. »

De deur sloot zich achter hen.

De stilte keerde terug—zwaar, verstikkend.

Charles ging zitten. Stond op. Hij schonk zichzelf meer wijn in. Rustte hem. Hij staarde naar de lege stoel voor zich. Mia’s woorden klonken als een belletje: « Niemand zou alleen moeten zijn met Kerstmis. »

Om 20:58 uur nam hij zijn jas aan.