Mijn dochtertje van drie maanden begon elke ochtend op hetzelfde tijdstip te schreeuwen van angst. Het was geen normaal babygehuil; het was een kreet van dierlijke angst. Maar dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat mijn man me in de ogen keek en kil zei: « Het is jouw schuld. Je bent een slechte moeder. »
De artsen zeiden dat ik overdreef. Mijn man beschuldigde me van hysterie. Ik was de wanhoop nabij en dacht dat ik gek werd, totdat ik een verontrustend detail opmerkte waarvoor geen logische verklaring bestond.
Dit is het verhaal van hoe de intuïtie van mijn moeder me hielp een vreselijk geheim te ontdekken dat verborgen zat binnen de muren van mijn eigen huis. Een moederinstinct liegt nooit…
De ochtend in ons nieuwe appartementencomplex begon altijd somber.
Mijn naam is Luba en velen waren jaloers op mijn leven. Ik had een succesvolle carrière als EPD-manager bij een groot bedrijf, die ik bijna een jaar had uitgesteld; mijn knappe man, Alexey, is salesmanager bij een IT-bedrijf; en natuurlijk onze drie maanden oude dochter, Olenka, ons kleine, langverwachte wondertje. Voor mij, die bijna tien jaar lang mijn carrière stukje bij beetje had opgebouwd, was terugkeren naar kantoor na de geboorte van mijn dochter een ware uitdaging.
Het balanceren van luiers, nachtvoedingen en strategische ontwikkelingsplannen bleek moeilijker dan ik ooit had kunnen denken. « Goedemorgen, mijn kleintje, » fluisterde ik, terwijl ik het warme bundeltje voorzichtig uit de wieg haalde. De ochtendzon scheen door de verduisteringsgordijnen en verlichtte de ronde wangen van mijn dochter.
Sinds ik moeder ben geworden, zijn deze momenten me dierbaarder dan welk professioneel succes dan ook. Elke ademhaling, elke glimlach in mijn slaap vulde me met een betekenis die ik nooit eerder had gekend. De geur van vers gezette koffie steeg op uit de keuken.
Het was Lyosha. Hij staat altijd vroeg op om het ochtendnieuws en de aandelenkoersen bij te houden. Hij had het zelfs nog drukker dan ik. Hij had de afgelopen maanden een uitzonderlijk groot project geleid en was bijna wekelijks op zakenreis.
Ons huwelijk, dat me altijd een onwrikbaar fort had geleken, begon na Ola’s geboorte enigszins af te brokkelen. Ik schreef dit toe aan uitputting en de nieuwe, onbekende verantwoordelijkheden die we allebei hadden. « Goedemorgen, » zei ik, terwijl ik de ruime woonkamer binnenkwam, die aan de keuken grensde.
Lesha, die al een perfect gestreken pak droeg, streek zijn stropdas recht terwijl hij naar de gigantische tv aan de muur keek. Toen hij me zag, keek hij op zijn Zwitserse horloge. « O, je bent vroeg vandaag. »
« Hoe gaat het met Ola? » Zijn stem had niet meer de warmte die hij vroeger had, alsof hij de verplichte dingen op zijn ochtendschema opsomde. Ik probeerde het te negeren en mezelf ervan te overtuigen dat het gewoon de stress op het werk was. « Ik heb de hele nacht goed geslapen, kun je dat geloven? » Ik probeerde zo oprecht mogelijk te glimlachen.
« Ik wil dat alles klaar is voordat Valentina Andreyevna arriveert. » Toen ik weer aan het werk ging, regelde mijn schoonmoeder, Valentina Andreyevna, kinderopvang om mijn pijn te verlichten. Natuurlijk hadden we een professionele nanny kunnen inhuren, maar haar aanbod verlichtte onze financiële last aanzienlijk, en wie is betrouwbaarder dan een oma?
De deurbel ging. Ik keek op de klok. Het was pas half acht.
Valentina Andrejevna arriveerde altijd iets eerder dan de afgesproken tijd. Haar stiptheid, grenzend aan pedanterie, was een van die eigenschappen die me tegelijkertijd verheugde en enigszins verontrustte. Ik haastte me om de deur te openen.
« Goedemorgen, Luba. » Mijn schoonmoeder stond in de deuropening, haar warme glimlach altijd op haar gezicht. Haar haar was netjes in een knotje gebonden.
Haar jarenlange ervaring als hoofdverpleegkundige speelde waarschijnlijk een rol. Ze straalde een zekere innerlijke discipline en orde uit. Vooral in de eerste weken was ze een ware levensredder voor mij.
« Hoe gaat het met onze prinses? Alles is geweldig. Kun je geloven dat ze vandaag zes uur aan één stuk heeft geslapen zonder wakker te worden? » antwoordde ik opgelucht. Zoals elke kersverse moeder was ik vaak uitgeput van het huilen ‘s nachts, maar de laatste tijd leek het allemaal wat te stabiliseren.
Terwijl Valentina Andrejevna Ola oppakte, controleerde ze haar conditie met geoefende, deskundige bewegingen. Haar handen waren zo vaardig, zo zeker. « Oh, mijn goede meid! Dus, Olena, zullen we vandaag met oma spelen? » Terwijl ik me klaarmaakte voor mijn werk, luisterde ik naar haar zachte, rustgevende stem…
De aanwezigheid van mijn schoonmoeder stelde me in staat me rustig op mijn werk te concentreren. Maar eerlijk gezegd, ondanks mijn dankbaarheid, kon ik een lichte, nauwelijks waarneembare onrust niet van me afschudden. Het was moeilijk onder woorden te brengen.
Valentina Andrejevna was ongetwijfeld vriendelijk. Ze zorgde uitstekend voor Olja, maar iets… iets stoorde me. Een overdreven correctheid, een onzichtbare spanning die ik toeschreef aan de bekende problemen in een schoonmoederrelatie.
« Ik kom vandaag te laat, » zei ik, terwijl ik mijn tas over mijn schouder slingerde. « De klantbespreking duurt tot vanavond. » « Maak je geen zorgen, Oleńka en ik komen prima met elkaar overweg, » antwoordde ze, terwijl ze de baby in haar armen wiegde.
« Is Lyosha vandaag ook laat? » « Ja, hij is deze week weer weg voor zaken, » antwoordde ik met een zweem van eenzaamheid in mijn stem. Ik begreep dat het werk van mijn man belangrijk was, maar de laatste tijd was zijn aanwezigheid in het gezinsleven minimaal geworden. Zijn interacties met Ola waren wat formeel geworden, minder enthousiast dan voorheen, en soms klonk er een zweem van openlijke irritatie in zijn stem.
In de auto, op weg naar kantoor, dacht ik terug aan de afgelopen weken. Het was pas een maand geleden dat ik weer aan het werk was. Mijn collega’s heetten me hartelijk welkom, maar ik wist al hoe moeilijk het zou zijn om weer in een normale werkroutine te komen.
Het combineren van moederschap en werk bleek een veel moeilijkere opgave dan verwacht. Dankzij Valentina Andreyevna hoefde ik me in ieder geval geen zorgen te maken over Ola’s kinderopvang. Haar ervaring als verpleegkundige was van onschatbare waarde.
Ze hield de gezondheid van mijn kleindochter nauwlettend in de gaten en gaf me altijd goed advies. Terwijl ik voor het stoplicht stond, keek ik op mijn telefoon of ik een berichtje had. Het was van mijn schoonmoeder.
« Olenka is in een geweldige stemming. Werk rustig en laat je niet afleiden. » Ik was dankbaar voor haar bezorgdheid, maar het hielp niet om de vage angst te verzachten die ik niet helemaal kon plaatsen.
En de volgende ochtend was alles anders. Zoals altijd kwam ik Ola’s kamer binnen. De aanblik van haar slapende gezichtje was een van de grootste vreugden van de dag.
Maar toen ik bij het bedje aankwam, zag ik dat mijn dochter al wakker was. Ze lag daar, haar kleine lichaampje vreemd gespannen, starend naar het plafond. « Goedemorgen, mijn zonnetje, » zei ik teder, terwijl ik haar hand pakte.
En op dat moment schreeuwde Ola. Het was geen gewone kinderkreet. Het was een wanhopige, hartverscheurende kreet, alsof ze doodsbang was.
