Een nieuw begrip
Toen zijn straf was uitgezeten, keerde Ethan terug naar de rechtbank. In zijn handen had hij een stapel handgeschreven reflecties van de verantwoordingssessies. Rechter Harmon bladerde er doorheen totdat ze zijn laatste vermelding vond.
In een wankel handschrift stond:
« Ik dacht altijd dat stelen gewoon was dat ik kreeg wat ik wilde. Ik heb nooit nagedacht over de mensen die ik pijn heb gedaan. Maar nu wel. Ik wil nooit de reden zijn dat iemand anders lijdt. Ik had het mis. Het spijt me. »
Rechter Harmon las het hardop voor zodat de rechtbank het kon horen. Ethan zat zwijgend, zijn hoodie nog aan, maar het verzet was verdwenen. Zijn moeder huilde zachtjes, deze keer niet van schaamte, maar van opluchting.
Rechter Harmon sloot het dossier en zei resoluut: ‘Meneer Miller, u kwam vol arrogantie deze rechtszaal binnen. Je verlaat het met bewustzijn. Draag deze les de rest van je leven met je mee. Zaak gesloten. »
Ethan grijnsde niet toen hij de rechtszaal verliet. Hij liep veranderd, nederig en – uiteindelijk – sprakeloos naar buiten.
