Wanneer de verantwoordelijkheid altijd bij anderen
lijkt te liggen, ben je waarschijnlijk bekend met deze situatie: er ontstaat een meningsverschil, maar de ander weigert systematisch zijn of haar deel te nemen. Geen vragen, nooit een excuus, zelfs niet als de fout duidelijk is. Deze weigering om haar onhandigheid te erkennen veroorzaakt een constante spanning en kan je ondanks jezelf in de rol van « degene die overdrijft » achterlaten. Een vreedzame relatie is echter gebaseerd op luisteren en evenwicht, niet op permanente rechtvaardiging.
In dezelfde logica houden sommige mensen nooit rekening met andermans tijd: uitgestelde vergaderingen, vergeten afspraken, chronische te laat komen… In kleine doses gebeurt het bij iedereen. Maar als het een manier van werken wordt, lijkt het alsof je eigen organisatie er niet meer toe doet.
Aandacht, een behoefte… Of een stille verslaving?
